Jesper Borg zuchtte diep en keek ongeïnteresseerd naar het scherm van zijn computer. Hij had net de eerste 20 pagina's geschreven van wat zijn eerste thriller
moest worden. Maar hij had intussen al het bekende gevoel dat het verhaal weinig mensen enthousiast zou maken. Het was niet de eerste keer dat hij aan zijn
eerste thriller was begonnen en het zou ook zeker niet de laatste keer zijn.
Hij keek om zich heen. Zijn tweekamerwoning boven de kleine supermarkt was precies groot genoeg voor zijn huidige leven. Als hij halsbrekende toeren zou willen uithalen kon hij vanuit zijn slaapkamerraam nog net een glimp van de azuurblauwe Middellandse Zee zien. Aan de overkant, in iets wat met de nodige fantasie een tuin genoemd kon worden, leunde een bougainville met zijn paarse bloemen bijna loom tegen de gevel. De verstikkende Griekse zomerhitte was gelukkig voorbij en de eerste verfrissende regenbui had het stof van de daken en de wegen gespoeld. Het stof zou zich gedurende de winter verstoppen en in het voorjaar opnieuw een poging wagen heel Kreta te bedekken.
Jarenlang was Jesper Borg een landelijk bekende nieuwsjager geweest die zich had gespecialiseerd in moorden en verdwijningen. Zijn aandacht had zich de laatste jaren vooral gericht op jeugdige slachtoffers. Hij was zich altijd blijven verbazen hoe slecht en ziek daders moesten zijn om een jeugdig leven in de knop te knakken. Hij was goed in zijn werk geweest. Misschien wel te goed en het leek wel of het kwaad van de daders zich na verloop van tijd als een gif langzaam een weg vrat door zijn bewustzijn. Dat moest uiteindelijk wel leiden tot problemen.
Na een burn-out lag hij maar wat op de bank en zapte dagenlang gedachteloos van zender naar zender zonder dat hij echt keek. Voortdurend voelde hij zich uitgeput, terwijl hij nauwelijks lichamelijke activiteiten verrichtte. Op een gegeven ogenblik werd door zijn vrouw besloten dat het genoeg was geweest. Hij begreep haar gevoelens maar al te goed. Zij zocht uiteindelijk troost bij een vriend en hij zocht vergetelheid op dit Griekse eiland. Een kleine uitkering werd af en toe aangevuld met het schrijven van een bedachtzaam artikel over de economische of politieke situatie in het monetair zo getergde Griekenland. De extra lage huur, die hij betaalde was voor de eigenaren van het pand een welkome aanvulling op hun schamele inkomen. Zo hielp hij op zijn eigen manier mee de Griekse economie toch een beetje draaiende te houden.
Hij strekte zijn linkerbeen in een poging de bijna altijd aanwezige pijn een moment te verlichten en keek op zijn horloge. Nee, hij moest nog een uurtje of twee wachten voordat hij aan zijn eerste koele witte wijntje zou kunnen beginnen. Zelfmedicatie, zo hield hij zichzelf voortdurend voor, al wist hij natuurlijk wel beter.
De kwetsuur aan zijn linkerbovenbeen was het gevolg van een bomaanslag van Griekse extremisten die het een jaar geleden een goed idee vonden om bommen te plaatsten bij bankgebouwen. De logica daarvan ontging Borg nog steeds, want banken waren nodig voor het draaiende houden van de toch al zo verzwakte economie. Bovendien hadden gewone Grieken hun zuurverdiende spaarcenten ook bij die banken gestald. Dat er grove excessen plaatsvonden bij diezelfde banken was natuurlijk waar, maar dat probleem loste je natuurlijk niet op door die banken te beschadigen.
Het was maar een kleine bom geweest, verstopt in een afvalbak. Het probleem was dat Borg net voorbij liep toen die kleine bom afging en Borg vond zichzelf even later terug met een gapende open wond aan zijn gebroken linkerbovenbeen. Voor de altijd rationele Borg was het een geval van toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Politie, brandweer en ambulances waren voor Griekse begrippen snel ter plaatse en, terwijl een klein brandje werd geblust, werd Borg ijlings overgebracht naar een ziekenhuis. Bekwame Griekse artsen hadden even later zijn gebroken bovenbeen redelijk kunnen repareren door het plaatsen van een metalen plaat. Zijn afgescheurde spieren werden zo goed mogelijk weer aan elkaar gehecht, maar de totale schade was te groot geweest. Uiterlijk waren de wonden na verloop van tijd eindelijk geheeld en een aantal rafelige littekens sierden zijn gebruinde been. Intern, zo hadden de behandelende artsen hem voorzichtig voorgehouden, waren spieren en zenuwen zodanig beschadigd geraakt dat ze mogelijk nooit meer volledig zouden herstellen. Zijn linkerbeen zou vermoedelijk nooit meer helemaal pijnloos blijken te zijn.
Onder hem begon de mini-supermarkt weer wat tot leven te komen nadat de Griekse bevolking het grootste deel van de middag had gebruikt om uit te rusten van de inspanningen van de voorbije ochtend. Voor hem raasde het verkeer onophoudelijk voorbij op de doorgaande weg van de Kretenzische hoofdstad Heraklion naar Rhetymnon, de tweede stad op het eiland. Borg hoorde het al niet meer.
Hij keek weer op zijn scherm. Het bleek dat zijn vingers zich onbewust hadden bewogen en zijn thriller bleek plotseling al op pagina 22 aanbeland. Er kwam een mailbericht binnen en, zo moest hij toegeven, die kwamen tegenwoordig niet meer zo veelvuldig als vroeger. Borg bekeek de afzender: kirstin.solberg@harlingercourant.nl met als onderwerp 'Vraagje'. Een voorgevoel vertelde hem dat het openen van de mail, ondanks de nietszeggende titel, niet veel goeds zou gaan betekenen. Hij aarzelde een moment.
Kirstín Solberg. Dat was een naam die je niet zo vaak tegenkomt en dus moest het wel dezelfde Solberg zijn die jaren terug op dezelfde middelbare school in Harlingen als hijzelf had gezeten. Weliswaar was zij een paar jaar jonger geweest, maar ze was hem zeker opgevallen met haar lange blonde haar en haar perfect gevormde gezicht. Het mooiste meisje van de klas. Onbereikbaar voor de onzekere jongen die hij ooit was geweest. Wat zou er van haar geworden zijn en waarom mailde ze hem nu aus blauen hinein? Hij opende de mail. De thriller was vergeten.
Aan de zuidelijke horizon pakten zich donkere wolken samen. Het zou een voorteken kunnen zijn als Jesper Borg die wolken opgemerkt had.